Uyandı. Gözleri uykusuzluktan yanıyordu ama yine de uyanabildi. Ancak ayağa kalkarken farkedebildi, elinde bir mala vardı. "Ne işim olur ki benim malayla?" diye geçirdi içinden. "Allah allah" dedi.
Ggüç bela ayağa kalkabildiğinde hala kendinde değildi, bileğinin üst tarafıyla gözlerini ovuştururken gıcır gıcır parlayan malaya takıldı gözü. "Ne işi var bunun benim elimde, anlamıyorum ki" diye mırıldandı yine. Bir kenara bıraktı elindekini ve etrafına baktığında daha da şaşırdı, çok saçma bir biçimde etrafında hiç bir şey yoktu. Düz beyaz bir boşluk içinde ayakta durmakta olduğunun o an farkına vardı. Aslında ayakta olup olmadığından bile emin olamaması için geçerli bir sebebi vardı; kan beynine hareket ediyormuşcasına bir his vardı şakaklarında, damarları basınç altında şiştikçe şişiyordu.
İçinde bulunduğu ortamda nasıl normal biçimde ayakta duracağını kestirmeye çalışması gerekiyordu şimdi. Beceremeyeceğini düşündüğü için korkmaya başladı. İşin ilginç yanı düz bir biçimde ayakta duramadığı için korkmasıydı; ama onu esas korkutması gereken şey, orada ne arıyor olduğu ve orasının esasen neresi olduğuydu!
Korku aklını sarıp onu bayıltıncaya dek bir süre daha düzgün biçimde ayakta durmaya çalışmıştı ama nafile. Yere düştü.
Tekrar uyandığında bu sefer şakaklarındaki damar şişlikleri inmiş, biraz daha aklı sakinleşmiş gibiydi. Tekrar ayaklandı "Bu sefer oldu galiba." dedi ve etrafına bir kez daha bakındı. Manzara aynı düz, beyaz boşluktu, mala yine yanındaydı ama bu sefer biraz paslanmış gibiydi. Gözlerini sol yanına çevirdiğinde çok uzakta siyah bir nokta farketti. Heyecanla doğrulup o tarafa doğru hızlı bir biçimde yürümeye başladı.
Yaklaştıkça o siyah nokta kahverengine döndü, iyice yaklaşınca farketti ki yanına vardığı şey bir tuğlaydı. Aklına mala geldi, uyandığı yerde bırakmıştı malayı. Gereksiz bir biçimde bu ikisini aklında birleştirince kararsızlık içinde, uyandığı yere doğru koşup malayı almaya gitti. Yeniden gıcır gıcır görünüyordu şimdi mala. Göz hizasına doğru kaldırıp malanın bulanık ayna görüntüsünde yüzüne bakmaya çalıştı. O bulanık görüntü içinde bile gözlerinin kan çanağına döndüğünü farkedebiliyordu.
Sakin ve yavaşça tuğlayı bulduğu yere doğru yürümeye başladı.
Tekrar tuğlanın yanındaydı. yerden alıp daha önce hiç görmediği bir şeymişcesine incelemeye başladı. Bildiğin tuğlaydı işte, hiç bir yabancı yönü olmayan, sıradan, çokça da o'ndan bir tuğla. Gerisi yok. Sağ elinde tuğla sol elinde malayla, belirsiz bir biçimde herhangi bir yöne doğru yürümeye koyuldu.
Her yer aynı beyazlıkta, aynı sıkıcı tonda, herhangi bir değişim olmadan önünde uzanıyordu. Elini uzatsa tutabileceği hiç bir şey olmaması giderek sinirlerini germeye başlamıştı, sinirlenmesine ramak kalmıştı. Sonrasında farkına vardığı şey daha da ilginçti. Ellerindeki mala ve tuğlanın önemini yitirmesini sağlayacak kadar ilginç olan karşıdan birisinin ona doğru geliyor olduğuydu. Korkusundan durmak zorunda olduğunu hissetti ve olduğu yerde kalakaldı.
Hareketsizce, karşıdan gelen adamın(?) yaklaşmasını beklerken ellerinde tuttuğu tuğlayla malaya garip bir güven duygusuyla sıkıca sarıldı. Saçmaladığının kendisi de farkındaydı aslında; böyle saçma bir ortamda, belki de saçma bir halüsinasyon içerisinde tutmakta olduğu mala ve tuğla ne işe yarayabilirdi ki? Zaten bunlara neden ihtiyacı olsundu ki? hem ayrıca neydi bunlar daha onu bile anlamamıştı.
Yaklaşanın bir erkek olduğunu anlayabildiğinde yüzünde garip bir güven duygusu belirdi. Hafifçe gülümsemeye başlamış, dudak kenarlarıyla kulakları arasındaki mesafe az da olsa kısalmıştı.
Gelen babasıydı. Bunun için gülümsemiş ve korkusu biraz dinmişti ama şaşkınlığı daha da artmıştı şimdi. Sonunda yanına varmıştı babası. Sıcak gülümsemesi korkusunu alıp götürdü;
- "Nasılsın oğlum?" dedi yüzündeki gülümsemeyle.
- Baba? sen... ne işin var burda... yani bizim ne işimiz var ki burada... anlamıyorum...
- Sakin ol. Her şey yerli yerinde. Olmamız gereken yerdeyiz ve bu, aslında daha önce olmadığı için üzülmeliyiz.
- Hala anlamadım aslında..
- Anlatıcam evlat... sanırım seninle uzun uzadıya, şöyle doyasıya pek konuşamadık baba-oğul olarak, belki şimdi bunun için bir fırsat olabilir diye geldim. En başta özür dilemem gerekir aslında senden, biraz korkuttum sanırım seni, affet.. ellerindeki nedir?
- Bilmiyorum. uyandığımda önce malayı buldum yanımda sonra da tuğlayı farkettim bu yakınlarda bir yerde; ama burası neresi onu bile bilemediğim için tam yerini söyleyemiyeceğim...
- Önemli değil..
- ... sonra bayıldım, ayıldığımdaysa ilk bulduğumda gıcır gıcır olan mala paslanmıştı, sonra tekrar gıcır gıcır oldu... böyle garip şeyler..
- Ne zamandır aynaları ters çeviriyorsun evde? Pek aran yok anlaşılan..
Babasının bunları biliyor olması mı garibine gitsindi yoksa içinde bulundukları ortamın değişken hali mi bilemedi. Kafası giderek karışırken bulundukları mekan renk değiştirmeye, normalleşmeye başlamıştı bile. Şimdi, kokuların en nevi şahsına münhasırı olan rakı, bira, meze üçlüsünün ikamet ettiği eski püskü, yıkık dökük bir meyhanedeydiler. Babasının önündeki kadehte ölmeden önce her cumertesi akşamı olduğu gibi yine sek rakısı vardı. Kendi önündeyse fava, cacık, roka, haydari ve lakerdadan oluşan ve bir meze cangılını andıran lezzeter topluluğu bulunuyordu. Hiç bir zaman rakıyı sek içemediği için yine mezeyi abartmıştı, rakıyı içmekten ziyade yanına hazırladığı mezeleri sevmişti hep. Hafifmeşrep bir müzik çalıyordu arkada, çok az da olsa hareketli ses dolaşımı, ortamın havasına da içinde bulunduğu ruhsal duruma da uygundu, yanında babası bulunduğu için hem mutluydu şimdi hem de tedirginliği enikonu azalmıştı.
Babası gözlerini kısmış, elindeki kadehinden rakısını yudumlarken onu izliyordu. O sırada lezzetli haydarisinden bir çatal aldı, gözlerini yumarak haydarinin keyfine varmak istiyordu önce, daha rakının sırası gelmemişti. İçindeki garip huzurun kaynağı aslında karşısında oturan adamdı ve konuşmak yerine en azından o an için susup, sezdirmeden babasını izlemek istiyordu babası bakışlarını ondan kaçırdığı anlarda. Bir kaç defa bunu başarabildikten sonra tekrar gözlerini kapadı, an'ın tadının bozulmasını hiç istemiyordu. Gözlerinin açık kalması tehikeliymiş gibi hissediyordu nedense.
- "Soruma cevap vermedin" dedi babası.
- "Aynalar mı? ben onlardan hoşlanmıyorum sanırım bu aralar" dedi isteksizce.
- Ellerindekileri ne zaman merak edeceksin, ben de onu merak ediyorum açıkçası.
Elindeki çatal yokoluverdi bir anda ve yeniden mala ve tuğlayla başbaşaydı şimdi. Babası bir şeyleri yönetiyor gibiydi.
- Bunların ne olduğunu anlayamadım ben. Dediğim gibi uyandığımda yanımda ve biraz uzağımdaydılar ama hala anlayabilmiş değilim.
- Sanırım bir şeylere topluca bakmadığın, bütünleştirmediğin için anlayamıyorsun.
- Nasıl yani?
- Elinde iki tane açık kanıt var evlat bunları anlamlandrırman lazım artık..
- İyi de nasıl?
- "Dedim ya, sen uzun süredir aynaları ters çevirmişsin evinde. Böyle olmasa görürdün zaten." dedi babası ve oğluna bir ayna doğrulttu. "Bak, görüyor musun? Derzlerin nasıl da mükemmel görünüyor. Her şey yerli yerinde, olması gerektiği ya da bize nasıl olması gerektiğinin öğretildiği gibi. anladın mı?... Ama aşk öyle değil... Kalıbın, derzin ve mükemmelliğin dışında bir şey o. Şimdi sana tarif et desem edemezsin değil mi? Edemezsin tabi. Bana yapacağın tarif muhtemelen bir mühendis mükemmelliğinde olur... ama değil işte. Olmaya çalıştığın şey bir kusursuzluk abidesi olmamalı, eğer kusursuzluk aramaya çalışırsan kurmaya çalıştığın bina yıkılır. Rapido kalemle çizmeye çalışma, eğer bunu denersen o kalem mutlaka, gün gelir cetvelinin kenarına değer ve mürekkebini kağıda bulaştırır. Senin istediğin mürekkebin kağıda bulaşması değil belki ama o lekeyi kağıda bulaştırmalısın. Nazar boncuğu gibi düşünmelisin ve sınavından geçer not beklememelisin."
- Biraz anlaşılır geliyor söylediklerin şimdi ama yine de insan kendisini kalıba sokmaya çalışıyor, en olmadı kendi kalıbına uygun dökmeye çalışıyor karşısındakini ve her şeyden öte, ben sana vereceğim cevapla kendimi kurtarabileceğimi anlıyorum. Galiba bu anın güzelliği de üzerimde yarattığı baskı da ondan.
Önündeki meze cangılıyla birlikte her şey yavaşça gözlerinin önünden yok oldu, derzlerinden tozlar dökülmeye başladı, parça parça dağıldı en sonunda. Rahatlamıştı.
